অফিচৰ যুৱতী আৰু নিৰাপত্তাৰক্ষীৰ মাজত যৌন সম্পৰ্কই সীমা উফৰাই পেলায়।
পৰ্ণষ্টাৰ: মাৰ্কাছ লণ্ডন আৰু পেনেলোপ কেয়ে ষ্ট’ৰখনত নিজকে এক অশান্ত পৰিস্থিতিত পৰিল। দুষ্ট সতি-সন্ততি আৰু মদ্যপায়ী পিতৃৰ পৰা পলাই গৈ ছোৱালীজনীয়ে নিজকে খুৱাবলৈ বান চুৰি কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল যদিও তাইৰ পৰিকল্পনাৰ প্ৰতিক্ৰিয়া হৈছিল। বিবেক আৰু মমতাৰ অভাৱ থকা ঠাইত ছোৱালীজনীয়ে ষ্ট’ৰৰ কৰ্মচাৰীসকলৰ পৰা আটাইতকৈ নীচ আৰু নিম্নতম ব্যৱহাৰৰ সন্মুখীন হ’বলগীয়া হৈছিল।
ভুল ঠাই আৰু ভুল ঠিকনাত যে উজুটি খাইছে সেয়া স্পষ্ট হৈ পৰিছিল। যিখন পৃথিৱীত সহানুভূতি আৰু বুজাবুজিৰ অভাৱ আছিল, সেইখন পৃথিৱীত ছোৱালীজনীৰ দুৰ্ভাগ্যই যেন আৰু অধিক দুৰ্ভাগ্যকহে আকৰ্ষণ কৰিছিল। মাৰ্কাছ লণ্ডন আৰু পেনেলোপ কেয়ে পৰিস্থিতিৰ কঠোৰ বাস্তৱতাৰ সাক্ষী হৈছিল, য’ত দয়া বা দ্বিতীয় সুযোগৰ কোনো স্থান নাছিল।
যিখন সমাজত দুৰ্বল লোকসকলক প্ৰায়ে শোষণ কৰা হয়, সেইখন সমাজত ছোৱালীজনীৰ কাহিনীয়ে পৃথিৱীৰ নিষ্ঠুৰ স্বভাৱৰ এক তীব্ৰ সোঁৱৰণী হিচাপে কাম কৰে। কষ্টৰ মাজতো তাই চৌপাশৰ মানুহৰ পৰা সহানুভূতি আৰু বুজাবুজিৰ অভাৱৰ সন্মুখীন হ’বলগীয়া হৈছিল। ষ্ট’ৰত হোৱা এনকাউণ্টাৰটো আছিল জীৱনৰ কঠোৰ বাস্তৱতাৰ এক কঠোৰ শিক্ষা, য’ত বিপদ অকলে নাহে, বৰঞ্চ নিজৰ লগত লৈ আহিছিল মানৱতা আৰু মমতাৰ অভাৱ।
