মনোৰঞ্জনৰ জগতখনত পৰ্ণষ্টাৰ বহুদিনৰ পৰাই এক বিতৰ্কিত বিষয় হৈ আহিছে। ইয়াৰ এটা উদাহৰণ হ’ল বিখ্যাত সাহিত্যিক ভ্লাদিমিৰ ভ্লাদিমিৰভিচ নাবোকভ, যিয়ে তেওঁৰ উপন্যাস লোলিটাক অনৈতিক বুলি গণ্য কৰাৰ বাবে সাহিত্যৰ নোবেল বঁটাৰ পৰা বঞ্চিত হৈছিল। ইয়াৰ পিছতো তেওঁৰ কাম-কাজ অব্যাহত আছে আৰু আলোচনাৰ উত্তেজনা জগাই তুলিছে।
চেণ্ট পিটাৰ্ছবাৰ্গত সতি-সন্ততিৰ সাহিত্যিক প্ৰতিভাক লৈ সন্দেহ কৰা নাবোকভৰ সতি-সন্ততিয়ে তেওঁৰ বিতৰ্কিত পাণ্ডুলিপিখন প্ৰকাশ ৰোধ কৰাৰ প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। পাণ্ডুলিপিখনে কেতিয়াও দিনৰ পোহৰ দেখা নাপালে পাঠকৰ বাবে কি ৰখা হ’ব পাৰিলেহেঁতেন সেয়া এতিয়াও জানিব পৰা হোৱা নাই। হয়তো সম্পূৰ্ণ বেলেগ বিষয় এটাৰ ওপৰত আন এখন যুগান্তকাৰী উপন্যাস হ’লহেঁতেন।
লোলিতাৰ আৰ্কিটাইপৰ এটা আধুনিক উদাহৰণ হ’ল মনৰো ফক্স, এগৰাকী পৰ্ণষ্টাৰ যিয়ে আধুনিক যুগৰ লোলিতাৰ সাৰমৰ্মক মূৰ্ত কৰি তুলিছে। উদ্যোগৰ ডাটাবেছত এতিয়াও স্বীকৃতি নোপোৱাৰ পিছতো তেওঁৰ চিত্ৰণে নাবোকভৰ মূল লোলিতা চৰিত্ৰৰ দৰেই বিতৰ্ক আৰু কুটিলতাৰ সৃষ্টি কৰে। মনোৰঞ্জনৰ জগতখনত উত্তেজক কৰ্ম আৰু নিষিদ্ধ বিষয়ৰ উত্তৰাধিকাৰে দৰ্শকক মোহিত কৰি ৰাখিছে আৰু বিতৰ্কৰ সূচনা কৰিছে।